Nederlands Fotomuseum

do 6-5-2010 11:04

gezien: quickscan NL#01 in Nederlands Fotomuseum

Aan de hand van recent werk van 25 Nederlandse fotografen krijg je een beeld van de stand van zaken in de Nederlandse fotografie van dit moment. Het werk, meteen bij binnenkomst van Arnold van Bruggen, die eigen foto’s inschildert tot fotorijen of schilderoto’s frappeerde mij het meest. Ook het werk van Melanie Bojano die naakte vrouwen fotografeert vastgebonden aan stoelen, ladders, bezems, brandende kaarsen, volgestapelde dienbladen vond ik zeer intrigerend. Kim Bouvy fotografeert louter in zwart wit Rotterdam als de lelijke, kale en levenloze stad die de slechtste lijstjes aanvoert.

Beneden in het Fotomuseum is uit de omvangrijke collectie van Rotgans die het NFM bezit nu een reeks beelden uit de laten jaren zeventig te zien, met als hoogtepunt een showfoto voor nieuw campingmateriaal. Wat waren die tenten in de jaren zeventig toch ontzettend lelijk. De presentatiefoto van alle DAF auto’s is geeft een uniek beeld van vormgeving in Nederland in die jaren. De SS Rotterdam in Rotterdamse wateren rond ’70 zag er op zijn minst zo mooi uit als nu, inmiddels 200 miljoen euro’s armer.

Van  Ed Van der Elsken een mooie serie, omlijst met door Ed zelf opgenomen geluiden, van Japan; op drie doeken naast elkaar. Hoewel het foto’s betreft laat het geheel zich beleven als een film.

Tjeu

Nederlands Fotomuseum

26-7-2011

gezien: new topgraphics en twee andere tentoonstellingen in Nederlands Fotomuseum

In een retrospectief brengt het NFM de uit 1975 stammende tentoonstelling van vooral Amerikaanse fotografen en het echtpaar Becher uit Duitsland. In heldere teksten wordt het belang van deze fototentoonstelling uiteen gezet. Voor de oppervlakkige toeschouwer is er sprake van een herhaling van uiterst saaie, om niet te zeggen juist NIET fotogenieke opnamen van huizen, industrie en steden. Maar geplaatst in zijn tijd was de keuze van de fotografen revolutionair. Na de maatschappijbetrokken kunst van eind jaren zestig presenteert zich nu voor het eerste een fotografie die kil lijkt te registreren en juist geen positie kiest. Overigens is ook over dat standpunt al van meet af aan gebakkeleid zoals uit de toelichting blijkt. Ook iemand die afstandelijk fotografeert kiest immers (letterlijk en figuurlijk) positie. Een aantal nieuwe opnamen van b.v. Marie José Jongerius laten zien dat fotografen nog steeds die manier van werken kiezen. Wat rest is een belevenis van Amerika als betrof het een road movie: kaal, verveloos, mooi in zijn lelijkheid. De fotografie van de Bechers streekt er met kop en schouder bovenuit: net zoals hun foto’s van het Duitse industriële erfgoed openen zij de ogen voor installaties die in al hun functionaliteit een nieuwe esthetiek voort brengen, versterkt door hetzelfde object vanuit verschillende hoeken te fotograferen.

De tentoonstelling Dream City gemaakt in pretparken op de meest overwachte plekken in de wereld (Beiroet, Irak, Rwanda, Turkmenistan enz. laat nog eens zien dat pretparken eigenlijk de meest droevige plekken ter wereld zijn. Met als hoogtepunt de tronie van de knoestige kaartjesverkoopster in Dollywoord in de VS; het door Dolly Parton bedachte oord waar vergane waarden en normen in ere worden hersteld.

De aardig bedachte formule van de Dark Room (alleen die naam al!), waarbij de bezoeker met een witte plaat zelf aan het ontwikkelen slaat valt in het water als blijkt dat van de twintig bakken er nog geen vijf zijn die het doen.

Tjeu

Nederlands Fotomuseum

vr 29-5-2009 17:14

gezien: Brazil Contemporary

Deze zomer staat in vier belangrijke instituten (NAI, Boijmans, Fotomuseum, Kunsthal) in het teken van Brazilië, een land waarmee Rotterdam in toenemende mate economische banden ontwikkelt. Maar ook een land dat blijkens de inleiders op de preview voor leden van de Vrienden van NAI en BvB (wij zijn lid van de Vrienden van NAI, vandaar dat ik er bij mocht zijn) uitblinkt door de bijna vanzelfsprekende diversiteit. Daar moet Rotterdam iets mee kunnen. Overigens gaat het ook allemaal ook weer niet zo soepel, blijkt uit het beschikbare materiaal, de kloof tussen arm en rijk is gigantisch, al zijn de verschillen niet noodzakelijkerwijs etnisch bepaald (of toch wel; ik heb er geen informatie over aangetroffen).

Ik heb me vooralsnog beperkt tot bezoeken aan het Fotomuseum en het NAI. Het fotomuseum toont foto’s en films die je eigenlijk verwacht: van de favela’s (sloppenwijken), van de rijkdom, de gated communities en: dat vond ik het meest aansprekend, van de baile funk parties waarbij de jeugd een uitlaatklep zoekt en het er naar Europese maatstaven ruig aan toe gaat. Maar van dat alles was meer te maken geweest dan het louter tonen van foto’s of video’s. Met muziek en sfeervolle verlichting was er een totaalervaring ontstaan die nu volledig ontbreekt. Je had het allemaal zó gezien. Het fotomuseum heeft een moeizame inrichting, slecht licht en rommelig vormgegeven zalen/vertrekken.

Dan naar het NAI. Ole Bouman heeft waarschijnlijk een heel andere opvatting van wat het NAI moet zijn. Dat zagen we al bij de manifestatie: “Maak je land”. Geen hoogdravende architectuurexposities maar het leven in al zijn grilligheid dat zich tussen de gebouwen afspeelt. Daar gaat het hem om. Ook nu geen spoor van Braziliaanse architectuur maar middels hele grote videoschermen wordt de levendigheid en de rommeligheid van het dagelijks even in Sao Paulo nagebootst. Omdat hier film zo centraal staat had ik dít nu juist in het Fotomuseum willen zien. Dit was de totaalbeleving waar ik daar naar op zoek was. Het NAI had dan wat dieper op de achtergronden van die ontwikkeling kunnen ingaan met maquettes, stadsplannen etc. Maar dat doet het NAI dus ook niet. Behalve die videoschermen is er eigenlijk verder helemaal niets. Voor het tonen van het veelkleurige leven van een wereldstad is dat toch echt te schraal. Maar goed, er is een omlijstend programma van lezingen, muziek, enz.

Wellicht lost de expositie in Boijmans over de Braziliaanse kunstenaar Oiticica en die in de Kunsthal alles op. Ik ga er nog henen en doe er verslag van.

Tjeu