Rotterdams Wijktheater
vr
14-9-2012 10:18
gezien:
Zhong van Rotterdams Wijktheater
In
LCC de Larenkamp was ik nog nooit geweest, een van de oudste lcc’s. Ziet er
prima uit met alles er op en er aan. Gisteren met nog een veertigtal bezoekers
getuige van de herhaling van de opvoering van een stuk waarmee het RW al meer
in het buitenland heeft opgetreden dan hier; het verhaal van een familie waar
de ouders, voor het eerst op vakantie, via Skype aan hun kinderen laten weten
dat zij de zaak aan hen willen overdoen. De kinderen reageren daar heel
verdeeld op. Een matig geacteerd niemendalletje dat iets vertelt over de
geschiedenis van de chinezen in Rotterdam. Althans, dat werd in het
programmaboekje beloofd. De makers waren maanden op pad geweest en hadden er
zelfs chinees voor geleerd. Daar was in de magere voorstelling weinig van te
merken. Op enkele familiekiekjes na en wat gezwaai met bordjes op steeltjes
werd ik over de chinezen in Rotterdam niets wijzer. Behalve dan dat ik nu wel
weet hoe China in het Chinees wordt uitgesproken en wat het betekent: (Zhong Wa
– Middenland). Alle opgehangen lampionnen ten spijt vond ik dit een van de
minste producties die ik de laatste jaren heb gezien. Het programmaboekje
daarentegen ziet er leuk uit en bevat wel enkele wetenswaardigheden.
Tjeu
Rotterdams Wijktheater
do
19-11-2009 10:16
gezien:
"Hoyo Ma'aan, de dag dat ik vrouw werd" door Rotterdams Wijktheater
Een
gewaagd onderwerp deze keer; Vrouwenbesnijdenis, en dat nog wel door 4 actrices
die allemaal geboortig zijn in Somalië. Twee moeders en twee dochters, waarvan
de dochters niet meer mee willen in dat vreselijke ritueel waaraan vrouwen in
Somalië vaak worden onderworpen. Over de opvattingen over seksualiteit van de
mannen en de wijfelachtige houding van vrouwen tegenover de voorschriften van
de Koran. Over de moeilijke afwegingen die de moeders moeten maken. Misschien
wel een te moeilijk onderwerp. De tekst is niet altijd even sterk en door
onvolkomenheden in dictie en presentatie vaak nauwelijks verstaanbaar. Navraag
achteraf leerde mij dat het dit keer echt niet aan mijn gebrekkige gehoor laga.
Pas op tweederde van de voorstelling komt alles goed op stoom en wordt je
alsnog meegenomen in de zware afwegingen die de vrouwen moeten maken. De
actrices zijn ook te verschillende van niveau, de één speelt niet alleen de
goed opgeleide, onafhankelijk denkende vrouw maar is dat ook. De ander schmiert
en krijgt al heel gemakkelijk de lachers in het publiek aan de kont hangen. Die
onevenwichtigheid blijft heel lang meespelen. Halverwege in de voorstelling
ineens een heel mooi gemaakt animatiefilmpje. Ook de samenzang in het Afrikaans
geeft alles in ieder geval een heel authentiek karakter.
Tjeu
Rotterdams Wijktheater/ Theater Zuidplein
31-3-2011
gezien: opening ICAF in
Theater Zuidplein
Gisteren voor een
bomvolle zaal in het Theater Zuidplein de opening van het Internationaal
Community Art Festival. Alweer voor de 5e keer. Tesamen met 4 andere
activiteiten (welke?) de enige activiteit die nog zijn overgebleven is Rotterdam
Culturele Hoofdstad 2001, alweer 10 jaar geleden.
Dat het festival
springlevend is bewees de opkomst wel, de enthousiaste toespraak van de
burgemeesters van Sydney en Rotterdam (allebei op band, dat wel), de leuke
voorstelling en het geanimeerde slotoptreden van een grote klezmerachtige band
uit de Balkan aan het slot.
Het openingsstuk was een
door één acteur vertelde geschiedenis van de Aboriginals. Een beetje op de
bekend toer, de blanken zijn schuldig aan onze ondergang, en wij lijden. Een
beetje getuigenistheater met veel zang. Wel leerde het publiek en passant mee
te zingen op een aboriginalversie van “hoofd schouders knieën teen” . Wel
grappig voor hen die van meezingers houden. Zo weet ik nu dat “lippen”
“bonkini” zijn. Na afloop ging het toch weer met Fred (Wartna) en Herman (van
Wamelen) en Doro (Siepel) over de bezuinigingen, alsof er niets anders gebeurt
op deez wereld. En met Mariëlle van der Griendt ging het over haar onprettige
vertrek bij Siberia. Ze wil er weer tegenaan, misschien wel weer onder de naam
Rotjong. Maar dat laatste weet ze nog niet zeker..
Tjeu
Rotterdams Wijktheater
5-12-2011
gezien: "Terug naar
Later" van Rotterdams Wijk Theater
Een leuke productie op de
vrijdagmiddag in een afgeladen zaal, niet in de laatste plaats omdat alle
bezoekers van het mini Internationale Community Art Festival hadden plaats
genomen. Professionele boventitels voor de buitenlandse gasten maakt duidelijk
dat er niet zo maar geïmproviseerd werd door de deelnemende senioren die
terugkeken op hun eigen leven. Op zich een procédé dat neigt naar voorspelbare
verhalen maar dat viel gelukkig mee doordat de leeftijd van de senioren nogal
uiteenliep. De pianist/acordeonspeler kon terug zien op een bewogen loopbaan
als muzikant in allerlei showgezelschappen, Surinamers en Antillianen zorgden
voor de mondiale inbreng en liefdesgeschiedenisssen van het merendeels
autochtone vrouwelijke gezelschap bleven ook bepaald niet beperkt tot “wien
neerlands bloed”. Opvallend was de geavanceerde manier waarop digitale technieken
in de voorstelling verweven zaten al moet gezegd dat de inbreng van de
muzikanten van vlees en bloed toch nog het meest sfeerbepalend waren. Minpuntje
was dat sommige senioren nu al hun flower power verleden memoreerden alsof het
een vooroorlogs gebeuren betrof. In die opgetogen oudjes die bevend een “If
you’re going to San Francisco” aanhieven herkende ik me zelf écht niet.
Tjeu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten