IBC/CBK

wo 3-6-2009 12:09

gezien: discussie over beeld Joep van Lieshout

Wethouder Rick Grashoff kwam gisteren voor een opvallend kleine publiek (nog geen 30 mensen) in het City Information Centre het nieuwe beeld voor het Churchillplein presenteren en Joep van Lieshout kwam het zelf toelichten. Zoiets kun je aan Joep wel overlaten, met verve introduceerde hij zijn ontwerp (een gestapeld geheel van oliedrums met tussendoor zwarte druipende en klimmende mensfiguren) aan de hand van een overzicht van zijn vroegere werk. Goed voor de discussie was dat zich in het publiek verschillende lieden bevonden die zich van erop hadden geprepareerd het de kunstenaar en wethouder moeilijk te maken. Van Lieshout pareerde de aanvallen op "dit verschrikkelijke beeld dat beter aan de monding van de waterweg had kunnen staan" met gemak. Anderen aanwezigen verklaarden na tien minuten naar de foto van het Churchillplein met daarin het toekomstige beeld gemonteerd te hebben gestaard dat "er al een beetje verliefd op werden".

Opvallend vind ik dat opnieuw Rotterdam een beeld krijgt dat manifeste maatschappijkritiek bevat. Blijkbaar is het onderscheid tussen de sociaal  geëngageerde kunst die het CBK in de wijken mag maken niet meer zo hemelsbreed verschillend van de kunst die in het centrum wordt neergezet. "Jawel", zie IBC voorzitter Anderson desgevraagd: "kunst in de wijken komt in samenspraak met de bewoners tot stand, de IBC-beelden niet". OK, dat is waar, maar autonome vormen als die De Kooning of Gabo zie ik dus niet zo gauw meer gekozen worden. Anderson eindigde overigens met een smartelijk betoog om die De Koonings voor Rotterdam te behouden; niemand heeft daar blijkbaar geld voor over. 

IBC/CBK

do 22-10-2009 15:04

gezien: the ashes of Pasolini door

De laatste 3 maanden van dit jaar runt Sculpture International Rotterdam een bioscoopje met 10 stoelen aan de Coolsingel op nummer 47. Gisteren was ik om 17.00 uur de enige toeschouwer om naar de korte documentaire “The ashes of Pasolini”  van Alfredo Jaar te kijken. In deze film, die ook op de Biennale in Venetië vertoond wordt  vertelt Pasolini in een aantal interviews – geheel in het jargon van de jaren zestig – hoe de samenleving moet zuchten onder de juk van het grootkapitaal en hoe de media de boodschap van het militair industriële complex uitdragen. Hoe actueel in deze tijd waarin premier Berlusconi de omroepen naar zijn hand zet. Pasolini ziet zichzelf, met zijn in die tijd geruchtmakende homoseksuele levenwandel, als slachtoffer van de tendens om elke normafwijking gelijk te schakelen. Voorts zijn er beelden van zijn verminkte lichaam nadat hij door een prostitué is vermoord en zijn door duizenden bijgewoonde begrafenis. De Italiaanse samenleving is post-fascistisch, aldus P, waarbij de montage er geen misverstand over laat bestaan dat P.door die samenleving geslachtofferd is.

Het mag allemaal wat erg dik zijn aangezet; een zekere actualiteit heeft zijn relaas wel. Waarom SIR hem in Rotterdam vertoont laat zich raden; de verkiezingen werpen hun schaduw vooruit zullen we maar zeggen.

Op de Biennale bleek op brede schaal het medium film al te zijn ingelijfd bij de beeldende kunst; geen reden meer tot verwondering dus als SIR aan het Rotterdamse medialandschap een klein bioscoopje toevoegt.

Tjeu