IFFR

ma 1-2-2010 18:36

gezien: films op het IFFR

Dat was weer vechten tegen de slaap tijdens de Manga-film Miyoko. Hoe een japanse mangastriptekenaar steeds meer verstrikt raakt in zijn fantasiewereld waarin zijn vrouw als lustobject een allesoverheersende rol speelt. Veel Japanse interieurs en veel naakt. Ik werd en warm noch koud van.

Heel anders was de chinese film “the city of life and death”. Je moet wel opgewassen zijn tegen beelden van bloederige veldslagen en massale executies, vastgelegd met “handheld camera”, zodat het lijkt of je er zelf  midden in zit. Maar hoe in dat geweld individuen zich al dan niet met list en bedrog staande weten te houden is fascinerend in beeld gebracht; het is daarmee toch een integere film geworden. En dat in die baaierd van ellende ook nog een happy end kan worden gepeurd grenst aan het ongelooflijke.

Het is overal weer hartstikke druk, regisseurs ontpoppen zich andermaal als lieden die niet meer dan enkele onbeduidende zinnen kunnen uitstoten als toelichting op hun werk er blijft weer bijna niemand zitten om over een film na te praten. Er is geen behoefte aan reflectie, men moet immers minimaal vier films per dag consumeren.

Tjeu

IFFR

1-2-2011

gezien: films op IFFR

Op vrijdag vorige week in een bomvol zaaltje van Cinerama: “Dad” van Vlado Skafar. Kwetsbaar, lyrisch en dromerig verhaal over een gescheiden vader en zijn zoon. Misschien alleen maar boeiend voor vaders met zonen, soms emotionerend. Aan het eind een nummer van Frank Sinatra dat er in hakte. Goed. (toch maar nummer 96 op dinsdagavond; niet spectaculair genoeg.

Spektakel was er wel bij Outrage van Kitano Takeshi. Een maffia film volgens het bekende procede, van onder af wordt iedereen uitgemoord in een steeds moordender tempo. Aan het eind is de topman aan de beurt en kan zijn moordenaar de topplaats op de rots innemen. Maar tussendoor ook het verhaal van de onderknuppel met een ongelooflijk wreed gezicht met een zenuwtic, die het bijna tot de top brengt. Wordt helaas aan het mes geregen in de gevangenis. Zo’n rol kun je bijna niet spelen. Met zo’n tronie MOET je een boef zijn. Verder veel afgehakte pinken, carcrashes en bloed. Ik had een amusante avond en schoot voortdurend in de lach. Anderen ook. Het publiek bestond voornamelijk uit  mannen van tussen de 25 en 35. Ben ik voor dit soort films eigenlijk niet te oud?

Tjeu

IFFR

6-2-2012

gezien: volkskrantdag iffr

Dat is het voordeel als je aan het Schouwburgplein woont (een van de vele voordelen). Dat je op zondagmorgen gewoon even op je gemak naar de centrale hal van het IFFR in de Doelen loopt (er zat nog bijna niemand) en dat je even informeert of er nog kaartjes zijn. Die waren er zowaar: er hingen drie berichtjes van mensen die een overtollig kaartje wilden verkopen. Een telefoontje en hup, ik kon alsnog aanschuiven in de bonte stoet van volkskrantlezers die de hele zondag alle zalen tot de laatste stoel bezet hielden. Er waren een stuk of 30 circuits uitgezet. Ik zat in circuit 7 en had het geluk de winnaar van de publieksprijs te kunnen gaan zien: “Monsieur Lazhard”. Ik zat aan het eind met een brok in mijn keel van ontroering. En ik was niet de enige hoorde ik om me heen. Een terechte winnaar.  Ga die film zien en let op het spel van de Mohamed Fellach en vooral dat van de kinderen. Wát een regisseur moet die Phillipe Falardeau zijn! Die Unsichtbaren vond ik niks, al was de manier waarop het moderne toneel belachelijk werd gemaakt wel weer heel leuk. In beide films was zelfmoord overigens een leitmotiv. A Dangerous Method over de intellectuele strijd tussen Jung en Freud was ook niet mis, al werd er in het tot een konstuumfilm bewerkt toneelstuk zoveel tekst verwerkt dat je de ondertiteling nauwelijks kon volgen, laat staan dat je de tekst helemaal op je kon laten inwerken. Wel weer een film met Michael Fassbender, de nieuwe ster van dit festival die in ieder geval zijn filmische naam mee heeft.

Tjeu