Jarig en toch hommeles

 Vandaag is Hanneke jarig. Ik feliciteer haar om klokslag 12.00 uur op de middag, we houden immers onze eigen, West Europese dagtelling aan. We bevinden ons midden op zee, precies midden tussen het noordelijk en zuidelijk eiland, in de immer stralende Kiwi-zon. Hoe mooi kan een verjaardag midden februari zijn! Ik geef haar als cadeau een uit been vervaardigde Maori vishaak: symbool  van een goede vangst in het leven, vooral als deze op zee wordt uitgereikt! Hij staat haar mooi op haar inmiddels gebruinde boezem.

Vanmorgen zijn we zonder problemen vertrokken vanuit Wellington en hebben aan de ferry onze gele Hyundai ingeleverd.

Op de boot is het heel rustig; zelfs de windmolens op de zuidelijkste punt van het noorder eiland staan stil; geen zuchtje wind, terwijl het hier tussen de eilanden toch behoorlijk kan spoken. Vandaag is de lucht, net zoals de afgelopen dagen, strak blauw. Het zuidereiland zien we onmiddellijk als we de hoek om zijn bij Wellington al heel duidelijk liggen, duidelijk veel bergachtiger dan het gebied waar we vandaan komen; de afstand tussen de twee bedraagt niet meer dan een kilometer of twintig. De tocht duurt echter drie uur omdat de boot een heel eind het fjordengebied in het noorden van het zuidereiland in vaart. De aankomsthaven van Picton ligt een kilometer of dertig landinwaarts. De heuvels van het Zuidereiland zijn verlaten. Her en der een huisje aan de waterkant, een bootje en kleine strandjes, allemaal verlaten. Pas rond Picton zien we er wat mensen op.

Na aankomst is Hanneke verdwenen. Lang zit ik te wachten bij het bagagedepot totdat alle passagiers al verdwenen zijn. Je hoort wel eens van die verhalen van plotse verdwijningen, schiet door mijn hoofd. Ik ga maar eens bij de huurauto’s kijken, daar zal ze wel alvast aan de balie staan. Maar niks; geen H. Dan maar weer terug. En daar komt dan uiteindelijk een foeterende H. als allerlaatste van de boot af, behangen met zakken en een boodschappenmandje. Ze was boven blijven wachten totdat ik kwam. Maar ik was even vergeten dat we met al die losse spullen aan boord waren gegaan. De stemming is voor het eerst bepaald niet vriendelijk. Bij de balie van autoverhuur wordt dat er niet beter op. Ik krijg een rekening van ruim 500 NZ dollar voorgeschoteld voor die paar lullige krasjes die we veroorzaakt hebben. Ik sta flink te blazen aan de balie en zeg dat ik dat niet ga betalen; ik heb die schade immers niet veroorzaakt. H. wordt nu echt boos op mij. “Dat is nu eenmaal de regel; later krijg je alles terug van de verzekering”. Mokkend schik ik uiteindelijk in mijn lot. Soms ben ik een heel vervelend mannetje; voor anderen; voor mezelf.

We hebben wel een kilometertje of 50 nodig om weer in de stemming te komen, precies de rit naar Nelson. Daar vinden we een prachtige camping tegen de bergen achter Nelson. Daar besluiten we een tweetal dagen te blijven. We moeten immers alles van deze omgeving nog gaan bekijken. Vandaag doen we niets meer (behalve dit verhaal tikken).