Een kroonloze Jane wacht op Tarzan

In afwachting van Tarzan die bezig is aan een track van drie uur, waarbij redelijk wat geklommen moet worden en mijn arme knieën zeker zouden hebben geprotesteerd, begin ik, na wat gelezen te hebben, aan mijn eerste eigen bijdrage aan Tjeu’s Tunnelvisie. Gewoon om te tijd te doden, want de afspraak was dat het vooral Tjeu’s ding zou zijn, dat schrijven.

Vanochtend vertrokken van een vrijwel lege camping in Mossburn, na een zeer winderige nacht. Misschien is het leuk te vertellen hoe onze dagen zoal verlopen. Natuurlijk vertelt Tjeu over wat we zoal doen in geuren en kleuren, maar over de dagelijkse relaxte routine schrijft hij niet.

We staan op wanneer we wakker worden, zonder wekker dus, dat is op zich al een superrelaxt gevoel…meestal zo rond 8 uur, half negen. Check out time op de campings is altijd 10 uur, dus na het wakker worden voltrekt zich een volkomen routinematig patroon van handelingen waarbij niet gesproken wordt. Tjeu gaat douchen, ik ruim de tent enigszins op, laat de matjes leeglopen, en ga in de meestal voor handen zijnde keuken het ontbijt klaarmaken. Overal zijn hier perfecte keukens te vinden. Daar kunnen de Europese campings een puntje aan zuigen! Alles erop en eraan, ijskast, broodrooster(sommige campings hebben wel tien exemplaren klaar staan!) kooktoestellen, magnetrons en ovens, en vaak zijn er ook nog servies en potten en pannen aanwezig om te gebruiken. We eten samen en daarna ga ik douchen, Tjeu breekt de tent af en als een mirakel zijn we telkens tegelijk klaar, auto opgeruimd en ingepakt, allebei fris en fruitig, om aan een nieuwe dag te beginnen. De route wordt besproken, en weg zijn we.

Op naar de volgende mooie plek, tussendoor wordt er veelvuldig naar JJ Cale of Mark Knopfler geluisterd, of naar Avishai Cohen….prachtige muziek die de Lord of the Rings sfeer aardig omlijst.

Tussendoor stop ik lekkere dingen zoals fruit en toffees in Tjeu’s mond (en in die van mezelf met soms rampzalige gevolgen! Zie vorige post) en stoppen we om de haverklap om hetzij te plassen, te lunchen onderweg, of zomaar om een stuk te lopen.

Het landschap is na elke bocht zo afwisselend dat de tochten geen moment vervelen en wij zijn op een prettige manier volkomen op elkaar ingespeeld. Boodschappen doen we soms onderweg, (Tjeu haat dat!). We koken af en toe op de camping, heel basic en simpel en eten ook soms ‘uit de muur’ zoals een broodje Subway o.i.d. Daarna moet er aan het blog worden gewerkt, Tjeu vindt dat erg leuk om te doen; vooral het nakijken van de statistieken die precies aangeven hoeveel keer een pagina per dag wordt opgevraagd en hoeveel pageviews er in totaal zijn. Hij is zeker van plan dit  voort te zetten als hij straks lange tochten gaat maken met de fiets. Meestal lees ik wat of klets wat met mensen die ik tegenkom op de camping.

Zoals vanochtend: in de keuken raakte ik aan de praat met een jongen uit Chicago die met zijn vriendin even vakantie vierde in Nieuw Zeeland, hij werkte hiervoor 5 maanden op Antarctica op een basecamp voor wetenschappers uit de VS. Hij was er werkstudent en verdiende er zo wat bij door te werken als manusje van alles, schoonmaker, foodsupply etc. Hij werkte daar onder barre omstandigheden maar was toch van plan er weer terug te gaan…hij vond het in de winter prettiger, want minder druk(!) zo’n 150 mensen werken er dan maar in totaal terwijl het ’s zomers wel duizend mensen kunnen zijn. Dan kan er veel meer onderzoek worden gedaan, in de winter niet. Leuke gesprekken zijn dat…deze gast was maar 1 week in Nieuw Zeeland, daarna ging hij nog even naar Zuid-Oost Azie. Moest meteen aan Bram en Kees denken, doe ik trouwens vaak merk ik.

Dat komt omdat wij voortdurend tussen de jonge gasten zitten, op campings en aanvankelijk in dat hostel in Auckland waar we straks ook weer terug komen…..wat mij betreft is dit een ideale manier van rondtrekken, lekker lowbudget, je hoeft niet te letten op hoe je erbij loopt, alles is goed.

En SLAPEN dat we hier doen……zoveel meer dan thuis! Dat zullen de indrukken zijn, en gewoon omdat er na 10 uur niks meer te doen is op de camping…

Op weg naar het mysterieuze einde van de wereld

Van Mossburn naar Milford Sound is het nog zo’n 180 kilometer te gaan. Er is ons van alle kanten verzekerd dat het laatste stuk helemaal te gek zal zijn. Maar voordat het zo ver is doe ik dus nog een trackje tussen Te Anau en Milford Sound van een uur of drie dat me tussen allerlei alpentoppen brengt. Evenals bij de Tongariro track op het Noorder Eiland valt de afdaling mij weer veel zwaarder dan de weg omhoog.  Juist in de afdeling gaan mijn voeten zeer doen. Dus ik kom na drie uur weer behoorlijk kreupel aan waar Hannelore juist de laatste hand aan het verhaal hierboven legt.

En dan komt dat laatste beroemde stuk; in de namiddagzon, het uur van de dag waarop we altijd het liefst reizen vanwege die speciale sfeer, is het inderdaad alsof we zo de film “The Lord of the Rings” binnenrijden. Enorme sneeuwmassa’s pakken zich boven in de bergen samen, half bevroren, honderden meters lange serpentine-achtige watervallen komen over de steile rotswanden naar beneden. En dan komen we aan bij de tunnel. Die zit als een muizengaatje in een granieten wand; er is onder barre omstandigheden 20 jaar aan gewerkt en is 1000 meter lang. Aan de andere kant duiken we weer een peilloos diep dal in en komen dan aan in het echte einde van de wereld. Aldaar wordt ons alvast een kijkje gegund in een diepe mysterieuze watergang met aan beide kanten twee puntige rotsen die als wachters deze poort naar geheimzinnige oorden bewaken. Het begin van een tientallen kilometers lang fjord. Morgen gaan we er in. De ober in het enige restaurant op dit eindpunt weet zeker dat alles vol is en dat we door de tunnel terug moeten als we nog een camping willen vinden. Heel stoïcijns zeg ik dat het zo’n vaart niet zal lopen en herinner me dat iemand van de camping in Hawea me wees op een plaats een kilometer voor Milford Sound. En ja hoor, daar blijken ze op een superkleine camping nog twee plaatsen over te hebben. En daarbij hoort een heel gezellig backpackershotel met een lounge waar wel zo’n 50 mensen met laptops, boeken en gitaren de avond doorbrengen. Zo wordt dit een van onze meest sfeervolle avonden.