Hoe een vorstenhuisfanaat van je af te schudden?

Vandaag wil ik het eens over een precair onderwerp hebben: vriendelijkheid in het reguliere menselijke verkeer. Niet over het gedrag van geliefden, niet over regels in het verkeer of over gedragsregels in de sport; nee, over het normale gedrag op een doordeweekse dag in een doordeweekse stad. Als we in het parlementsgebouw net te laat zijn om meteen mee te kunnen met de eerstvolgende groep en dus nog even de stad ingaan, reageren de mannen die de veiligheidscheck net gedaan hebben verrast: “O, wat jammer, kunt u niet mee met de groep?”. In een café kijkt een man, die heel druk is met het afhandelen van allerlei mensen aan de balie mij heel vriendelijk aan: “waarmee kan ik u van dienst zijn?”.  De bediende die koffie komt brengen kijkt ons heel vrolijk aan en brengt ons een werkelijk fantastisch uitziende capuccino: “ik heb er mijn best op gedaan”, zegt ze, terwijl ze de koffie uitserveert. Het zijn allemaal maar kleine momentjes, maar toch, je realiseert je ineens dat we dit in Nederland al lang niet meer mee maken. Vriendelijkheid, dat is wat we hier alom aantreffen. Wie op straat de weg vraagt krijgt geen snauw: “weet ik niet” maar een uitgebreid exposé hoe men ergens het best kan komen. Het voelt prima.

Hanneke wordt op straat ineens aangeschoten door een merkwaardige, nogal nichterige Kiwi die we niet van ons afgeschud  krijgen op straat. Hij weet alles over ons koningshuis en andere koningshuizen en volgt de “abdication”  van onze koningin op de voet. Uit een grote envelop tovert hij grote foto’s van het Zweedse en Spaanse koningspaar tevoorschijn. Hij staat al helemaal op scherp voor de kroning van King William Alexander. Als hij begint over de dochter van de Duitse (!) koning zijn we blij als we voor de deur van het Parlement staan. “We moeten nu echt naar binnen, hoor”. En weg zijn we.

Het parlement complex is een merkwaardige combinatie van een in de tachtiger jaren gebouwde cilinder, waarin het kabinet huist met daarnaast het klassieke “House of Parliament”. Nadrukkelijk in enkelvoud want de Eerste Kamer hebben de Kiwi’s in de jaren negentig afgeschaft. Wel ondergaan alle wetsbehandelingen drie termijnen, waarbij in de eerste termijn ook gewone burgers inspreekrecht hebben. Die uitgebreide behandeling voorkomt onjuist wetgeving, een congres wordt niet gemist. Minstens zo bijzonder aan de rondleiding is de gang onder de grond, waarbij je een beeld krijgt hoe het complex aardschokbestendig is gemaakt. In de jaren negentig is het hele complex uitgegraven en voorzien van schokdempers, waarbij het hele gebouw 30 centimeter los van zijn oorspronkelijke fundamenten is komen te staan. In een simulatie zien we hoe bij een schok van meer dan 8 op de schaal van Richter het hele gebouw stabiel blijft als de grond heen en weer beweegt.

Dat die aardbevingen aan de orde van de dag zijn blijkt in het prachtigste museum wat je je kunt voorstellen: Te Papa; een jaar of tien geleden geopend en sindsdien onbetwist toeristische attractie nummer één in Wellington. Daar wordt op een speciale afdeling dagelijks met een seismograaf de meest recente aardschok getoond. Dat was er een van gisteren van 3 op de schaal van R. in Nelson, waar we morgen naar toe gaan. In een speciale ruimte wordt een aardschok nagebootst met films over hoe het er na zo’n schok uitziet: grote scheuren over een oppervlak van vele tientallen kilometers. Daarnaast zijn er de reguliere vulkaanuitbarstingen. In het gebied waar we gisteren waren was er nog een gigantische uitbarsting in 1975. De Kiwi’s gaan met de verwoestende werking van al dat natuurgeweld heel laconiek om. Het overkomt ons hoe dan ook toch weer een keer. We moeten er ons maar goed op voorbereiden; dat is het enige wat we kunnen. Wat een een relaxed volk, de Kiwi’s. Misschien moeten wij als oververhitte Hollanders daar toch eens een voorbeeld aan nemen.

In Te Papa (“Onze Plek”) is zoveel te zien, het is niet te bevatten. Wat mij het meest bijblijft is de kritische manier waarop de Kiwi’s naar hun eigen gedrag kijken: hoe ze in anderhalve eeuw tijd de volledige bebossing naar de kloten hebben geholpen, hoe ze ondanks het fraai in 1840 afgesloten verdrag toch vrijwel alle grond van Maori”s op twijfelachtige wijze hebben onteigend, enz. enz.

Maar daarnaast zijn Kiwi’s een trots volk die – net als de Rotterdammers – trots zijn op hun “handen uit de mouwen” mentaliteit.