Douchen in de ontbijtzaal; waarom niet?

Soms sta je stil en soms moet je gaan. Vandaag was het gáán geblazen. We zijn vanaf Manahau het zuidelijk eiland overgestoken naar Westport, het Delfzijl/Den Helder/Vlissingen van Nieuw Zeeland en zijn van daaruit langs de westkust afgezakt tot bijna in Greymouth. Het eerste gedeelte voerde door een droog heuvelland met andermaal de felle zon erboven. Overal bruine weilanden met op één oppervlak vaak opvallend veel koeien bij elkaar. Ze zien er allemaal een stuk hoekiger uit dan bij ons; zeker niet ondervoed maar toch anders, taniger. Voordat we het gebied indoken heeft Hanneke, koopvrouw als zij is, voor slechts anderhalve euro twee kilo breaburns op de kop getikt, vers geplukt in de boomgaard tegenover een benzinepomp. Aan zo’n vers geplukte harde sappige, rode breaburn kan er in Nederland geen een tippen. We rijden een groot deel door het dal dat door de rivier de Buller gevormd wordt. Halverwege komen we in een gorge-achtige omgeving een enorme hangbrug tegen, waar we voor een klein bedragje overheen mogen, te voet wel te verstaan, de brug mag dan wel honderd meter lang zijn, hij is niet breder dan twee voet. 

We bevinden ons in een voormalig golddiggers gebied. Langs een uitgesleten pad aan de overkant van de rivier wordt op bordjes de geschiedenis van dit gebied uit de doeken gedaan. Veel goud heeft het nooit opgeleverd, een beetje  rond de eeuwwisseling en dan nog een kleine opleving in de jaren zeventig. Daarna was het goud klaarblijkelijk op. Op de foto’s wordt duidelijk wat een bar leven dat geweest moet zijn, goudzoeker in Nieuw Zeeland rond de eeuwwisseling. Wat hebben wij het dan toch gemakkelijk, na elk uitstapje stappen we in onze Suzuki Swift en hup, daar gaan we weer, telkens nieuwe onbekende oorden tegemoet. Newport aan de andere kant is te treurig voor woorden, alleen de voormalige bank van NZ, nu het stadhuis, is juist weer een van de mooiste gebouwen die ik in NZ ben tegengekomen; vreemd, zo’n stijlvol gebouw in zo’n  rommelige omgeving.

Na Newport ontvouwt zich een onverwacht prachtig landschap. De westkust oogt veel subtropischer dan het hele noordereiland! Overal zien we kleine palmen en harakere-struiken, planten die door Maori’s werden gebruikt om er manden van te vlechten en daken van te maken. Maar cactussen b.v., die je in zo’n omgeving ook zou verwachten zie nu juist weer helemaal niet. Tussen al die groene planten door zien we regelmatig prachtige baaien met een rotsachtige begrenzing opduiken. Tegen de bergachtige wanden aan de andere kant van de weg hangt voortdurend een zilte damp. De temperatuur is aangenaam, de zon gaat schuil achter de bewolking. Bij onze eerste strandwandeling maken we meteen kennis met de beruchte zandvliegen die ons snel hebben gevonden. Gelukkig hebben we veel anti vliegenspul bij ons en we wrijven ons nog eens stevig in.

Dan komen de pancakerocks in beeld. Een natuurfenomeen waarbij miljoenjaren oude fossielenlagen aan het oppervlak zijn gekomen en vervolgens zijn gaan eroderen: gevolg: de rotsen zien er inderdaad uit als gestapelde pannekoeken. De weg ernaar toe is prachtig aangelegd en biedt de mooist uitzichten panklaar aan. Gelukkig zijn de meeste toeristen al naar huis en is het er heerlijk rustig. In vakantietijd is het hier een heksenketel. Zoals het hoort eten we bij de pannekoekenrotsen een pannekoek. Origineel zijn we hè. Een eenvoudige camping pal aan zee vinden we vlak boven Greymouth. We zijn net op tijd om de mooiste zonsondergang van het jaar mee te maken.

De camping zelf kent enkele opvallende noviteiten; de beheerder kampeert met zijn vrouw in een caravan die in de nachtelijke uren vrolijk oplicht met aan en uitknipperende lichtsnoeren; het is hier eeuwig kerstmis/kermisl, naar eigen smaak in te vullen. De koelkast die aan de buitenkant een ronduit schurftig uiterlijk heeft kan nog slechts met een deurhaakje dicht gemaakt worden. Maar het meest opvallend van het bonte allegaartje is de uit de jaren vijftig overgebleven eetkamer waar de douches later pontificaal zijn ingebouwd. Wees niet verbaasd als je tijdens je geroosterde botermham met jam je blote buurman zijn rug ziet afdrogen. Er ligt een beduimeld gastenboek waarin we gevraagd worden een commentaar te plaatsen. Ik kom niet verder dan: “nice sunset”. Geen woord van gelogen.