de zandvliegen hebben ons eindelijk toch gevonden

Over de westkust van het Zuider Eiland wordt gezegd dat het er altijd regent en dat het er sterft van de zandvliegen. Tot vanmiddag kwam van die voorspellingen niets uit. We hebben tot en met nu nog geen druppel regen gehad en tot vanmiddag geen zandvliegen. Tot vanmiddag. Maar toen we besloten een stil stukje strand op te zoeken in de buurt van Bruce Bay brak de hel los, met honderden daalden de fruitvliegjes (je voelt je net een rotte appel in een fruitschaal) op ons neer. Ik in mijn zwembroek in de golven (ik durfde niet te diep te gaan vanwege de zuigkracht van het teruglopende water) was een heerlijk hapje voor die pestbeestjes. Dus zo snel mogelijk weer naar mijn kleren toe, met mijn handdoek wild om me heen slaand. Vanuit de verte moet het er belachelijk uit hebben gezien: “mister Bean aan het strand”.

Wat me verder van het rijden langs de westkust tegenvalt is dat je de hoge Alpen slechts zeer sporadisch te zien krijgt. Daar waar een autotocht in Italië of Zwisterland urenlang zicht biedt op talloze besneeuwde toppen, hebben we die op een afstand van meer dan 100 kilometer maar enkele minuten gezien. Alleen op onze camping vanmorgen lagen ze majesteitelijk te sudderen in de zon. Wat dat betreft zit het ons alleen maar mee. Elke dag maar weer mooi weer.

We hebben besloten de drukke Frans Josef gletsjer, die in 1865 voor een het eerst door een westerling bedwongen werd en door de Oostenrijkse ontdekkingsreiziger Wilhelm Haast  heel braaf naar zijn broodheer kaiser Frans Josef werd genoemd, links te laten liggen. We zijn meteen doorgereden naar de 20 km verderop liggende Fox Glacier. Die lag er heerlijk bij in de zon, al was hij drie eeuwen geleden wel anderhalve kilometer langer dan nu; elk jaar gaat er een metertje of vijf af (rekent u maar uit of het rekensommetje klopt). In de verte zien we klimmers de enorme gleuven in de ijsmassa induiken en er ook weer heelhuids uitkomen.

Hanneke heeft behoorlijk wat moeite met het laatste erg steile stuk; niet eens zozeer met de beklimming als wel met de afdaling; haar knieën weigeren elke medewerking. Ik geef haar steun zodat ze tegen mijn schouders kan leunen. Hetgeen er toe leidt dat een achterop komende vrouw die ons snel passeert in de lach schiet. Het moet er inderdaad een beetje maf uitzien, zoals wij afdalen. Geeft niks, we komen overal. En die knie-operatie die Hanneke al heel lang overweegt, daar is ze nog lang niet aan toe.

In Haast zijn we echt aan het eind van de wereld terecht gekomen. Op de camping staat één tentje. Met ons erbij dus nu twee.De situatie waarin ik dit bericht zit te tikken is bijna te absurd voor woorden. Stel je een ruimte met de hoogte en omvang van een vliegtuighangar voor die aan over de hele lengte aan een zijde geopend is. Buiten is alles stikdonker. binnen brandt een verlichting die in een filmstudie niet zou misstaan, ik denk, twee lichtbakken met elke 5 tl buizen met een sterkte van 150 Watt. In die helverlichte loods waar ik de enige aanwezige ben, tesamen met vele insecten van verre komaf (zie zich overigens heel rustig houden en gezellig op mijn laptomscherm komen zitten, tik ik dit bericht.