Lichtvoetige Chinezen

Tjeu meldt (via Hanneke):

Vanmorgen om een uur of 11 aangekomen op het enorme station in Sjanghai. Heel modern, maar om de een of andere reden is er bespaard op het licht, het is vrijwel overal stikkedonker. Ook op het eveneens giga station van Hangzhou, 50 km eerder, ook een miljoenenstad, was het al niet veel beter.

Maar eenmaal in de metro branden de lampjes weer vrolijk boven al die duizenden zwarte koppies.  Eenmaal in de metro hebben we de tijd de Sjanghainezen eens goed te bekijken. We zien een behoorlijk verschil met de Hongkong chinezen. Ze zijn groter, grover in het gezicht, hebben steviger jukbeenderen en schevere ogen, eigenlijk meer de Chinezen zoals wij ze (willen) kennen.  De vrouwen vind ik mooier hier, ze zijn groter en kijken brutaler. Maar dat kan mijn verwrongen waarneming  zijn natuurlijk.(....inderdaad Tjeu, zegt Hanneke)

Het hotel is vergeleken met dat kastje in Hongkong superdeluxe, al vind Jur het minder geslaagd dat het toilet niet voorzien is van een deur. Hij besluit om te gaan poepen in het luxe West Inn hotel, 100 meter verderop. Ach ja, luxe ventje.

We gaan de stad in en stellen vast dat Sjanghai veel Europeser oogt dan Hongkong, ondanks  die 150 jaar Britse overheersing in die laatste stad. De straten zijn breder, de gebouwen onmiskenbaar Europeser, het zou op sommige plekken Londen kunnen zijn. De “Bund”, de bocht van de grote rivier door Sjanghai, de Huangpu, staat vol met neo-klassieke bouwwerken van het architectenduo Palmer & Turner die rond de eeuwwisseling hier een soort bouwmonopolie hadden verworven.  Het ene gebouw is nog protseriger dan het andere. Op elk gebouw wapperde vroeger de Britse, Amerikaanse of Franse vlag. Wie weet ook nog wel een Nederlandse. Nu wappert op al die gebouwen zonder uitzondering dezelfde vlag, de Chinese.  Daarmee aangevend dat ze er nog steeds trots op zijn na 1945 iedereen te hebben buiten geflikkerd.  Maar de reclames aan de overkant  op de enorme wolkenkrabbers maken duidelijk dat ook hier het kapitalisme honderd procent om zich heen gegrepen heeft. Elke Chinees heeft een I phone of een Samsung Galaxy. Het KIA automerk van buurland Zuid Korea zie je overal. En verder Canon, Kodak, Philips etc. etc. De gebouwen in de wijk Pudong aan de overkant zijn na het invallen van de duisternis een bonte kermis. Overdag trekt de architectuur de aandacht, in het donker is het vooral een lichtshow zonder weerga. De promenade wordt, net zoals in Honkong, op deze doordeweekse woensdagavond door duizenden Chinezen bewandeld.

In een barretje raken we zowaar in gesprek met twee Chinese meiden achter de tap. We  krijgen allebei lichtgevende Halloween hoorntjes op ons hoofd gezet en zij tooien zich met Minny Mouse strikken.We kletsen honderduit over die grappige Chinese tekentjes die we inmiddels menen te kunnen thuisbrengen. Als we genoeg op hebben kijken we op onze neus als al onze flesjes Heineken 5 euro per stuk blijken te hebben gekost. Zo heeft elke lol zijn prijs.

We moeten daarna allebei zo verschrikkelijk pissen dat we het eerste het beste restaurant invluchten dat we na de Bund tegenkomen. Het blijkt de Pizza Hut te zijn, toch niet een plek waarvoor je kiest als je helemaal naar Sjanghai bent gereisd. Maar ja, nu eens een keer geen Chinese hap is ook niet verkeerd.

Daarna trekt lawaai in het nabij gelegen donkere park onze aandacht. Aldaar blijkt om de tien meter iemand achter een beeldschermpje karaoke te staan gillen, gadegeslagen door tientallen belangstellenden per schermpje. Niet om aan te horen en allemaal door elkaar. Beter toeven is het dan verderop in het park waar honderden Chinezen aan het stijldansen zijn op een soort Chinese hiphop. Het ziet er vreselijk leuk uit; Chinezen blijken erg goed te kunnen dansen. Verderop raakt Jur helemaal in trance bij een soort massale rei-dans, waarbij vooral onze aandacht gaat naar een man die sprekend op wijlen voorzitter Mao lijkt. Het ziet er niet charmant uit, maar elk danspasje is bij hem raak. De menigte begint spontaan op elke nieuw deuntje uniform andere danspasjes te doen. We herkennen de massale dansen op de massabijeenkomsten van de communistische partij. Maar hier doen de mensen het echt helemaal uit vrije wil en met zichtbaar plezier. Eigenlijk zijn die Chinezen ontzettend gezellige mensen die graag allerlei dingen met zijn allen doen. Niet verkeerd toch? Onze sympathie voor de Chinees groeit met de dag.