In China mag meer dan we dachten, maar ze sporten minder dan we dachten

Vanmorgen heb ik alvast de treinkaartjes voor Sjanghai – Beijing gekocht. Een traject van zo’n 1200 kilometer, waar de ultra snelle trein toch maar 5 uur over doet. En en passant neemt hij dan ook nog de twee langste bruggen ter wereld mee, eentje van 165 km en een van 114 kilometer (check: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_longest_bridges_in_the_world). Ook hierin is China weer het land van de overtreffende trap. Zo bivakkeren we nu al dagenlang in een stad die meer inwoners heeft dan heel Nederland, nl. 20 miljoen. Op zo’n zaterdag als vandaag kun je vaststellen dat de metro van Sjanghai zijn capaciteitsgrenzen begint te bereiken. Hoewel, als alle Chinezen nou eens zouden besluiten om eens de trap te nemen in plaats van de roltrap, dan zou het bij die trappen wat minder dringen zijn. Dat valt trouwens toch ook op. Chinezen zijn geen sporters, al doen al die honderden medailles tijdens de Olympische Spelen anders vermoeden. We komen in de miljoenstad nauwelijks trimmers tegen. Maar ja, wie hier in de grote steden gaat joggen heeft na 10 kilometer wel genoeg smog voor een pakje sigaretten in zijn longen. Al moet gezegd: in Sjanghai ziet de lucht er veel frisser uit dan in Hongkong. Dus blijft onze constatering staande, Chinezen hebben een hekel aan trappen lopen en joggen. Fitness scholen zien we onderweg ook nergens, ja, in het World Trade Center in Hongkong zat er een, maar wie weet sporten daar alleen maar westerlingen.

Maar er zijn ook geen café’s of andere uitgaansgelegenheden. Feesten en beesten lijken ze dus ook niet te doen.  Jur kon met veel zoeken 2 danceclubs vinden en heeft ze beiden bezocht (de oude vader bleef een boek lezen op de hotelkamer). Eentje liep om 2.00 uur ’s nachts al leeg en de andere zat vol met nogal wat oudere heren en dames van twijfelachtig allooi. Dat zijn toch “achter het ijzerengordijn-achtige taferelen, nietwaar? De metro is trouwens na 22.00 uur uitgestorven en om 24.00 gaat het toegangshek dicht. Wat grote stad? Wat nachtleven? Een Chinees lijkt zeer vroeg op te staan en vroeg naar bed te gaan. Iets van de socialistische heilstaat is in het gedrag nog wel te herkennen.

Maarrrrr, er mag veel meer dan je denkt. ’s Middags gaan we op bezoek bij hét kunstenaarscentrum van Sjanghai, M50. Aldaar vallen we binnen in een receptie met extra vagant geklede modellen die rondom schilderijen gaan staan met wel zeer openlijke homo-kunst. Ach had ik nu mijn snoertje van mijn fototoestel maar niet vergeten. Als zulke expliciet geschilderde mannensex mag, ja, wat mag er dan eigenlijk niet begin je je af te vragen. Er was geen inval vanwege de autoriteiten, niemand werd aangehouden en de ambiance was die van een westerse art gallery, inclusief wat Jur noemt: “moeilijk hippe mensen” . Even verder maakte een kunstenaar  “Facebook-kunst” terwijl Facebook als zodanig niet toegankelijk is. Ook daar mocht het van de Chinese overheid. Maar naar You Tube kijken mag weer niet. Kortom, ze weten het eigenlijk zelf niet en ik vermoed dat alle hocus pocus over een paar jaar achter de rug is.

M50 onderscheidde zich in niets van wat in kunstkolonies bij ons aangetroffen wordt, misschien  iets beter verkoopbare kunst dan je hier ziet, maar de kwaliteit viel in het geheel niet tegen. Geen “derde wereldkunst” of kunst die uitgesproken esthetisch wil zijn. Een enkele kunstenaar legt zelfs een politieke boodschap in zijn werk, zoals een portret van voorzitter Mao zonder gezicht, of een reeks huilende kinderen als protest tegen een schoolsysteem waarbij jongeren 14 uur per dag verplicht op school moeten verblijven. En laten we nou eerlijk zijn, kunst die niet voortdurend een politieke boodschap wil uitdragen ervaar ik na jarenlang museumbezoek in Nederland langzamerhand weer als een verademing.

In de avonduren bestellen we in een restaurant waar je alleen maar kleine hapjes kunt krijgen zo veel, dat het bijna niet meer op één tafel past. Daaronder:  tofu in pittige saus, sperzieboontjes met kruidige aubergine, garnalen met onduidelijk vieze brokken (cassave of zo iets), gebakken rijst met pinda’s en bief, paling met aubergines, een schaal met kool in currysaus en pittige aardappeltjes. We hoefden gezamenlijk maar 15 euro neer te tellen en konden lang niet alles op. Maar onze waardering voor de Chinese keuken groeit met de dag (behalve die brokken glazige cassave dan).