Ammel wit

Vroeger moest je bij het studentencorps je taalvaardigheid aantonen door tien minuten onderhoudend te converseren over een ei. Daaraan moest ik denken toen ik de tentoonstelling “Wit” in het Nederlandse Fotomuseum op de Wilhelminapier in Rotjeknor bezocht. De opdracht luidt: maak een onderhoudende tentoonstelling over “Wit”. En ja hoor, daar gaan we: ondergoed, lakens, melk, onschuld, bruidjes, maagdelijkheid, sneeuw, zonlicht, enz. enz. Ze komen allemaal, voorspelbaar, voorbij op de tentoonstelling die daarmee gapend saai is.

Op zich fraaie foto-series over bijvoorbeeld witte dieren of klederdracht worden in deze opstelling bijna banaal. Je loopt er zo aan voorbij.  Het enige leuke, misschien zelfs wel baanbrekende is, dat het Fotomuseum met deze tentoonstelling de weg in slaat van een interdisciplinaire aanpak; niet langer alleen foto’s, maar ook andere vormen van beeldende kunst, installaties, mode, geluid, doen volop mee. Maar ook daar schuilt een risico in.  Hoewel het leuk is  om foto’s in te bedden in andere vormen van kunst, moet in een fotomuseum de fotografie de overhand blijft houden; die verhouding is bij deze tentoonstelling een beetje zoek.

In het thema zitten verschillende deelonderwerpen verscholen die zich uitstekend hadden geleend voor een tentoonstelling op zich: de tragische reis van captain Scott naar de Zuidpool; de hemel schreiende positie van albino’s in Afrika, onschuld in de fotografie enz. enz. Het had allemaal zo veel boeiender kunnen zijn. Wit is een veel te algemeen thema en valt uiteen in duizenden anderen. Je houdt toch ook geen tentoonstelling over “de wereld” of “de toekomst” of “de mens”?