We motten naar de botten

Dag 15 rustdag Verdun.

Nou ja, rustdag? We bezoeken in de middaguren (na het doen van de enorme was, dankzij Nina’s garderobe die volledig de wasmachine in gaat (en van mij een racebroek, 2 sokken en 2 racehemdjes) de slagvelden ten noorden van Verdun, die zich niet toevallig afspeelden op de hoogste heuvelruggen langs de Meuse. Dat wordt dus bij een temperatuur van boven de 30 graden het overwinnen van een hoogteverschil van meer dan 200 meter.  De langste klim tot nu toe! Helemaal  bovenin rijgen de gedenktekens en monumenten zich aaneen. Eén voor minister Maginot, de uitvinder van de (nutteloos g ebleken) Maginot-linie (De Duitsers marcheerden er via België eenvoudig omheen); een voor het dorp Fleury dat van de aardbodem werd weggevaagd, één voor het Ossuarium, een gedenknaald als een geweldige fallus met een kruis er op, als je door de kleine raampjes kijkt zie je wat het werkelijk is; een enorme knekelopslagplaats. Huizenhoog liggen de schedels en botten van de ex strijders opgetast. Als je al die botten en schedels ziet liggen is die Great War ineens weer heel dichtbij.

We gaan ook nog naar het grootste fort, Fort Doueaumont, het grootste van de ongeveer 70 forten die in de 19^e eeuw rondom Verdun werden aangelegd. Als je dan bedenkt dat Verdun zelf ook nog eens beschermd wordt door maar liefst 3 hele dikke verdedigingswallen, dan wordt duidelijk waarom de Duitsers er nimmer in slaagden Verdun te pakken te krijgen. De rest van noord Frankrijk wel. Dus wat bepaalt nu het belang van Verdun als zodanig, is een vraag  waarop ik nog steeds geen antwoord heb.

We dwalen in de vochtige kelders van Doueaumont en zijn blij dat we die tijd niet hebben hoeven meemaken. We dalen heel gemakkelijk in één lange glijvlucht terug naar Verdun en genieten op de Quai langs de Meuse van een welverdiende Leffe/Ice Tea. Ra, ra, wie wat drinkt.