De dag van de vlammende pijn

Benidorm, 9 januari

De zomerse luim die de afgelopen twee dagen bezit van ons had genomen was in één keer over toen ik vanmorgen Hanneke op de intensive care zag liggen; heel bleek, alsof er poeder over haar gezicht was uitgestrooid, en allemaal “piepen en buuzen”, zoals ze in Zeeland zeggen. Het meiske had het zichtbaar zwaar. De pijn was van haar gezicht af te lezen. ’s Middags, toen ze weer bij positieven was, kon ze het uitleggen. Je kunt als je een operatie ondergaat een ruggenprik krijgen waarmee ze een pijnstiller je lichaam in jagen. Hanneke wilde die niet en daardoor kreeg ze bij haar ontwaken de volle laag met vlammende pijn. Pas toen begon het pijnstillerapparaatje kleine doseringen af te geven. ’s Middags zei ze me dat ze zich had afgevraagd wat het meest pijnlijk was, een bevalling of dit. Ik stond erbij en keek er naar. De rest van de dag (’s morgens had ik nog vrolijk gerend langs de duizenden bejaarden die de baai omzoomden) had ik nergens zin meer in. Eigenlijk ben ik best een gevoelig ventje, overkomt Hanneke wat, dan ben ik gelijk ook nergens meer. Heel anders dan dat stoere beeld dat ik graag van mezelf koester.

’s Middags ging het dus een stuk beter. De ergste pijn was inmiddels verdwenen. Ze verbleef nog steeds op de intensive care;  ze blijft daar 24 uur, een standaardprocedure in deze kliniek. Huub en Mechel staken ook nog even hun hoofd om de hoek; die zijn er nog en gaan morgen weer terug.

Over wat er nu precies gedaan is, of ze wel of niet een nieuwe knieschijf heeft bijvoorbeeld, is nog niets gezegd. De arts is al wel een keer langs geweest, maar die heeft nog geen uitgebreid verslag gedaan geloof ik. Daar is ze momenteel ook nog te duf voor.

Enfin, de lange weg terug omhoog is aangevangen. Het zal niet van een leien dakje gaan, maar dat had ook niemand verwacht, Hanneke zeker niet. Het is een reële meid die zich er kranig doorheen zal slaan; mark my words. Komende dagen zal ik ook wat foto’s van haar maken; vandaag vond ik dat nog even niet kunnen.