Een moment van intens geluk, alles klopt hier

Die zin, hier in de kop van deze laatste aflevering van onze Nieuw Zeelandreis, werd uitgesproken door H. na afloop van ons bezoek aan de Auckland Art Gallery. Verschillende malen heb ik gezegd dat het soms lijkt of sommige moderne ontwikkelingen aan de Kiwi’s voorbij zijn gegaan. Bijvoorbeeld op het gebied van architectuur en vormgeving. Je ziet bijna overal woningen die er in de jaren vijftig en zestig zijn neergezet en waar sindsdien niets meer aan veranderd is. Een uitbouw, een aanpassing of een moderne woning, je ziet het weinig.

Maar dan vandaag! De nieuwbouw van de Auckland Art Gallery is net een jaar oud. Op een prachtige manier heeft een architectencollectief uit Auckland het oorspronkelijke gebouw dat dateert uit de beginjaren van de vorige eeuw opgenomen in een modernisering zonder weerga. Heel elegant is, daarbij gebruik makend van de materialen en vormentaal van de Maori’s. De nieuwbouw bestaat uit een dak van houten panelen, dat steunt op houten pilareb met daarin het van de Maori’s bekende houtsnijwerk. Deze nieuwbouw vormt met veel glas en staal met het oude gebouw een heel mooi geheel. Bijgaand wat impressies. We zijn verrukt over zoveel schoonheid, zoals we dat bijvoorbeeld ook waren van het Museo de Cataluna in Madrid en het de dependance van het Centre Pompidou in Metz.

In het gebouw wordt een overzicht getoond van de hedendaagse kunst in Nieuw Zeeland vanaf de eerste wereldoorlog.  Die blijkt er dus wel degelijk geweest. Het land bestond niet alleen uit noeste werkers tenzij je kunstenaars ook ziet als noest werkers. Daarnaast is er een grote collectie Victoriaans schilderwerk uit de 19^e eeuw, hyperrrealistisch beeldwerk dat vaak teruggrijpt op de mythologie en stukken van Shakespeare; waarbij nadrukkelijk wordt gewezen op het werk van de oorsprong Nederlandse kunstenaar “Sir”Laurens Alma Tadema.

Na twee en een half uur zijn we helemaal verzadigd van kunst (het klinkt allemaal een beetje opgeklopt, maar het is echt zo; H. en ik kunnen van zo’n museumbezoek in zo’n prachtig gebouw helemaal vervuld raken) en we gaan nog een uurtje van de warme zon genieten in het daarachter gelegen park.

We slenteren nog wat door de stad maar we weten dat het erop zit. Om half vier halen we onze rugzakken op en kunnen we meteen mee met de bus naar het vliegveld. Het zit er nu echt op. Helaas. We kunnen beginnen aan de lange, lange vliegtocht terug naar huis.