De eerste "darlings" vakkundig gekilled

De eerste darling die werd gekilled was Alain de Botton, populaire filosoof over van alles en nog wat, seks, architectuur, religie en nu ook kunst: “Art as therapy”.  Geen der forumleden van deze nieuwe loot aan de Rotterdamse literatuurboom had een goed woord over voor de nieuwst  denkvrucht van De Botton. Het vaste forum komt telkens met wisselende samenstelling:  in deze premiere waren het beeldend kunstenaar-dichter Peggy Verzett, schrijver Marcel Möring en cultuurpaus Hugo Bongers, Möring noemt De Botton's kunstopvatting belegen , Bonger constateert een eendimensionale kunstopvatting en Verzett stelt vast: " niks nieuws gelezen".

De tweede “ darling”; de tentoonstelling  “ Échte Rotterdammers” van Museum Rotterdam in Las Palmas kwam er in ieder geval bij Bongers wat beter van af. Hij vond het heerlijk om al die spulletjes die zo lang inde depots hadden gestaan nu eindelijk eens bij elkaar te zien. Maar Marcel Möring vond het een rommelig zootje en Peggy Verzett een oeverloos thema zonder gerichtheid. De vraag van forumleider Hans Sibarani, waarom het toch altijd weer Rotterdam is die zich deze vragen stelt, en nooit eens Amsterdam of bijvoorbeeld Groningen werd door Möring afdoende beantwoord: zo’n eindeloze behoefte aan zelfreflectie heb je alleen maar als je last hebt van een minderwaardigheidscomplex, Rotterdam is nu eenmaal altijd “maar” de tweede stad.

Uitgesproken positief waren Verzett en Möring over de Chaneltentoonstelling in het Gemeentemuseum Den Haag. Verzett: niemand maakte zulke prachtig afgewerkte pakjes. En Möring onthulde dat hij altijd Chanelparfum “draagt” en hij wist waarom de pakjes van Chanel altijd zo charmant stonden: zij maakte de mouwen altijd net iets korter dan eigenlijk moest; dat kleedt slank af. Bongers vond de tentoonstelling er een in een grotere reeks uitstekende mode-tentoonstelling in het GEM; klein maar smaakvol.

De film “Parkland” over het hotel waarin Kennedy vlak na zijn dood werd neergelegd, en waar twee dagen later ook het lijk van Lee Harvey Oswald voorbijkwam (pas vanaf januari in Nederland te zien) maakte evenmin veel enthousiasme los. Bongers vond het een typische Hollywoodfilm waarin alle clichë’s werden uitgemolken, zoals een de tegelijkertijd afgedraaide begrafenis van Kennedy en Oswald, alle verschillen lekker uitvergroot.

Aan het eind ontstond toch nog echt verschil van mening naar aanleiding van een filmpje over een optreden van de Toppers met een Shaffy potpourri. Dat kon toch écht niet voor Ons Soort Mensen, aldus forumvoorzitter Sibarani. Waarom niet, reposteerde tot zijn niet geringe verbazing alle forumleden; als het maar goed  gebeurt.  En ja, zelfs Liesbeth List zat in het publiek zichtbaar te huilen. Dus akkoord wat die Toppersinterpretatie van Shaffy betreft.

Aan het slot een fantastisch optreden van La Pad, de Nederlandse Zarah Leander, met een aantal Rilke vertolkingen, we waren tenslotte te gast bij het Goethe instituut.

Een reeks die veel belooft voor de toekomst!