Juist nu de Witte de Withstraat allerlei neonplastieken
heeft laten ophangen die “wit” als onderwerp hebben, ziet Tent daarin een
aanleiding alles op zwart te zetten. Dark Matters is de naam van de expositie
in Tent in Rotterdam waarin, aldus de toelichtende tekst, “kunstenaars op de
tast hun weg zoeken door een wereld die op het punt staat te verdwijnen of tot
chaos te vervallen”. Nogal zwaar
aangezet; onze tijd is zeker niet zonder problemen maar zo zwartgallig is het
toch ook allemaal niet? Binnenkort gooit Tent samen met Witte de With
letterlijk de luiken open (er komt een glazen pui, waardoor het gebouw niet
meer zo gesloten oogt), dus dat met die donkerte zal spoedig achter de rug
zijn, “despite the exposition”.
Maar nu kan men lekker nog het hele najaar somberen, hoewel
er ook lezingen worden aangekondigd over occulte praktijken en de oneindigheid
van het heelal. De expositie zelf is ook helemaal niet zo droevig. Een fotoserie
van Silvia B. neemt, zij het in duistere tinten, het circus als vertrekpunt. Weliswaar
een kunstbedrijf aan de rand van de samenleving, maar het kan er glinsteren en
fonkelen; maar juist dat zie je op de foto’s niet terug. Dirk van Lieshout
(hoeveel Van Lieshouten kent de kunstwereld onderhand niet?) trekt zich niks
aan van de duisternis en ontwerpt putdeksels die eruit zien als vergrote munten
met passages van verzets- en protestbewegingen op de koptelefoon. Van Mariëlle
Buitendijk zien we twee platte werken die zich ontwikkelen tot een grote
3-dimensionale figuur, wat mij betreft de meest geslaagde van deze expositie,
misschien wel om íe zo uitdrukkelijk níet zwart is. (zie foto)
Bij Witte de With boven Tent heeft de kunstenaar A.A.
Bronson het de komende maanden voor het zeggen. Hij was door directeur Defne
Ayas zelf uitgenodigd om een heel jaar aangesteld te worden als co-directeur,
maar daar had hij geen zin in. Een expositie kon wel, al treed hij voor een
groot deel ook op als curator van werk van anderen. Op de middelste etage gaat
het vooral over spiritualiteit en bovenaardse krachten die op ons inwerken. Je
kunt op tafels van Marina Abramovic gaan liggen om de kracht van de onder die
tafels geplaatste duistere kristallen te ervaren (ik ervoer niks). Je ziet foto’s
volgens een bepaald procedé tot stand gekomen foto’s waardoor aura’s rond hoofden
van indiase sjamanen zichtbaar worden. Je kunt door kubussen kijken naar
restanten van eerder plaats gevonden hebbende performances (ik zag naast flessen
drank en pinda’s zelfs een doos met koffieleutjes) en een reeks schilderijen
van wezens opgebouwd uit mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen. Boven is het
helemaal seks wat de klok slaat; homo-seks wel te verstaan. Bronson maakt geen
geheim van zijn voorkeur en presenteert op een etage waar vreemde geuren hangen
waarvan ik de herkomst niet wil weten onder andere een reeks vitrines met “queer
zines”, homoblaadjes van de afgelopen decennia. Van de keurig opgehangen
fotoserie van zaadlozingen, sommige in de guitigste kleuren neem ik met lichte
gène kennis. Bronson fotografeert zichzelf in enkele sm achtige opstellingen.
Volgens de kunssite “Trendbeheer” is hier sprake van “het betere hang- en
spuitwerk”. Laat ik het daar maar bij laten, al moet ik er onmiddellijk bij
zeggen dat volgens Trendbeheer hier sprake is van beste tentoonstelling sinds
jaren. Eenieder zijn meug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten