Als buurtbewoners waren we uitgenodigd om op bezoek te komen
bij Boijmans en bij de Kunsthal. Ik koos de laatste omdat ik daar alweer een
tijdje niet geweest ben. Wie schetst mijn, en naar ik om mij heen hoorde, niet
alleen mijn verbazing toen ik aan de ingang een kaartje in mijn hand gedrukt
kreeg en het verder zelf maar moest uitzoeken. Nu kan ik dat als doorgewinterde
museumbezoeker echt wel maar daarvoor was ik niet gekomen. Ik had gerekend op
een drankje (misschien zelfs een bescheiden hapje om 18.00 uur toch niet
helemaal onlogisch?) en een leuke, vlotte verwelkoming door de directeur of
iemand namens de directie. Maar niks, helemaal niks van dat al. Ach ja, we zijn
maar buurtbewoners niet waar, daar moet je niet al te veel tijd en energie in
stoppen. De resultaten zijn er dan ook misschien naar. Naar eigen waarneming
waren maar heel weinig buurtbewoners op komen zetten. Dat is aan de ene kant
jammer, maar aan de andere kant geeft dat de ontzettend dunne lijn weer die er
loopt van deze grote Rotterdamse kunstzaal naar zijn directe omgeving.
Misschien moet daar toch eens wat meer aan gedaan worden.
Over de ingekochte , uit Montreal afkomstige expositie “the
fashionworld of Jean Gaultier” overigens niets dan lof. Dan dan weer wel. Wat een ongekende
explosie van vormen en ideeën schopt deze ontwerper nu alweer decennia
achtereen de wereld in. Alles wat enigszins buitenissig is, wat raakt aan de
wereld van glitter en glamour, heeft zijn ontwerptafel gepasseerd. De opbouw
van de modellen met echte levende gezichten (zo mooi gedaan dat het me
aanvankelijk afleidde van de kledij) rondom een aantal thema’s al “urban jungle”,
“skin deep”, “metropolis” geeft je een compleet beeld van de kunde en kunsten
van Gaultier. De manier waarop hij tegenstellingen als man/vrouw,
slaaf/machthebber, ondergoed/bovenkleding tot kernthema maakt; ze omdraait en
herintepreteert, zonder ooit in herhalingen te vallen is onovertroffen. Geen
wonder dat het tussen hem en allerlei androgyne sterren als Grace Jones, David
Bowy en bovenal Madonna zo goed klikte. Jammer dat er van zijn modetekeningen
zou weinig te zien zijn; die hadden wat mij betreft nog wel wat centraler mogen
staan; onwaarschijnlijk mooi.
De tentoonstelling van de meubels van Pastoe is niet meer en
minder wat dit meubelmerk “voor iedereen” wil zijn: sober en toegepast.
Misschien had een referentie aan andere, verdergaande ontwerpers, het geheel
wat meer in een perspectief geplaatst. Al moet ik zeggen dat een presentatie
van al die kasten en stoelen waarvan ik er velen al zonder veel nadenken bij
het oud vuil heb gezet me toch wel weer aan het twijfelen hebben gebracht of ik
daar wel goed aan heb gedaan.
De prenten van Jan Montijn zijn summier en behoeven de
toelichting die er gelukkig bij staat. Alleen merkwaardig dat zijn uiterst
foute verleden bij de SS in Oost Europa helemaal wordt verzwegen. Deels zijn zijn tochten naar oorlogsgebieden
en zijn projecten voor een correctie op en boetedoening voor dat verleden. Met
die kennis kijk je dan toch anders naar deze expositie.
Allemaal dus zeer de moeite waard, maar wat jammer van die waardeloze ontvangst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten